همچنان خبری از ادامه «پایتخت» و «نون خ» نیست!/ توهین به مخاطب با داستان‌های ناتمام و دنباله‌های مبهم

با وجود گذشت چند ماه از پخش ناتمام سریال پایتخت و فصل دوم «نون خ» هنوز هیچ خبری از روند تولد یا ادامه این دو سریال به گوش نمی‌رسد.

به‌گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، در ماه‌های اخیر روند تولید آثار نمایشی در سینما، تئاتر و تلویزیون همچون سایر عرصه‌های زندگی از شیوع ویروس کرونا تأثیر پذیرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اغلب سریال‌های تلویزیونی که درحال تصویربرداری بودند از اواسط اسفندماه کار خود را متوقف کرده و یا روند تولید خود را تغییر دادند؛ اما این موضوع بیشتر شامل آثاری می‌شد که فرصت کافی برای پخش در ماه‌های آینده را داشتند. در این میان سریال‌هایی مثل کامیون و پایتخت6 که برای پخش در ایام نوروز در حال تصویربرداری بودند، شرایط متفاوتی را تجربه می‌کردند.

پخش سریال کامیون پس تعطیلات نوروز و تا اواخر فروردین ماه ادامه داشت و گروه سازنده این سریال تا هفته آخر فروردین‌ماه با همه سختی‌ها تصویربرداری را ادامه دادند. پایتخت 6 نیز تا آخرین روزهای اسفندماه به تصویربرداری خود ادامه داد و توانست  به جدول پخش نوروزی شبکه یک برساند.

 هزار وعده «سیروس» یکی وفا نکند!

با این حال «پایتخت» در کنار حواشی محتوایی فراوان، در قسمت پایانی مخاطبان را غافلگیر کرد. این غافلگیری البته ارتباطی به محتوا یا شکل سریال نداشت بلکه ناتمام‌ماندن داستان یا و مشخص‌نشدن شخصیت‌های آن مربوط بود.

سیروس مقدم دوازدهم فروردین‌ماه با اعلام رسمی ناتمام ماندن داستان فصل ششم «پایتخت» به دلیل شیوع کرونا، عنوان کرد: «قسمت‌های آخر پایتخت، طلب مخاطبان از ما باشد».

 او در گفتگویی که با روابط عمومی سیمافیلم داشت با اشاره به این که خانواده‌های تیم پایتخت مثل دیگران، نگران فرزند، همسر، والدینشان و … هستند افزود: «پایتخت در ۱۵ قسمت طبق قرار و تعهدش در تعطیلات نوروز پخش شد و تنها قسمت‌های آخر و فینال آن طلب مخاطبان از مااست که ان‌شاءالله در اولین روزی که وزارت بهداشت و ستاد ملی مبارزه با کرونا اعلام وضعیت عادی نمودند، تیم پایتخت دور هم جمع شده و فینال را ساخته و در یکی از اعیاد مثل عید فطر و یا… به محضر مردم عزیز تقدیم می‌کنند».

او در نشست نقد و بررسی سریال در شبکه یک نیز این وعده را که با تأیید مهدی فرجی مشاور پروژه نیز همراه شد تکرار کرد.

با این حال این وعده هیچ‌گاه رنگ حقیقت نگرفت و با توجه به درگیرشدن برخی از بازیگران این سریال در پروژه‌های دیگر به نظر می‌رسد که حداقل در چند ماه آینده نیز این اتفاق رقم نخورد.

با این حال سیروس مقدم در اواخر خردادماه در گفتگویی رادیویی از تولید «پایتخت ۷» برای نوروز ۱۴۰۰ داد و گفت: «وقتی سفارش به ساختن ادامه پایتخت می‌شود. یعنی مشکلات حل شده و تلویزیون از ما طرح پایتخت ۷ را خواسته است، ان‌شاءالله با رفع دلخوری‌ها این مجموعه نوروز ۱۴۰۰ پخش می‌شود.او با اشاره به این که حواشی مربوط به سریال از بین می‌رود افزود: تلویزیون خانه ماست و در هر خانواده‌ای دلخوری پیش می‌آید ولی دائمی نیست و بازهم سر یک سفره هستیم.

 احتمال بسته‌شدن پرونده «پایتخت» برای همیشه

این اظهارنظر از سوی مقدم در حالی عنوان شد که دو روز پیش از آن و در بیست و چهارم خردادماه یکی از بازیگران سری ششم «پایتخت» در گفت‌وگو با خبرنگار آنا ضمن گلایه از برخوردهای انتقادی به این سریال تأکید کرد که عوامل نه‌تنها رغبتی برای ساخت سری‌های بعدی پایتخت ندارند بلکه پایتخت ۶ را نیز نمی‌خواهند به پایان برسانند.

این بازیگر که حضور پررنگی در سری اخیر «پایتخت» داشت، اعلام کرده بود حواشی پخش سریال و نیز انتقاداتی که انجام شد، باعث شد گروه دیگر تمایلی برای ادامه پروژه «پایتخت» نداشته باشند و حتی خبر از بسته شدن پرونده این سریال بدهند.

به‌این ترتیب، ماجرای تولید ادامه پایتخت 6 و یا ساخت فصل هفتم آن به کلافی سردرگرم تبدیل شده که به نظر نمی‌رسد به این زودی‌ها باز شود.

سریال «نون خ 2» به کارگردانی سعید آقاخانی هم قرار بود در ماه رمضان روی آنتن برود، دو هفته زودتر از زمان موعود و از بیستم فروردین روی آنتن شبکه یک سیما رفت. ضبط قسمت‌های پایانی این سریال هم با شیوع کرونا همزمان شد و سازندگان آن ترجیح دادند با تغییراتی در روند داستان فصل دوم و کاهش قسمت های آن، «نون‌خ 2» را به پایان برسانند. با این حال چگونگی پایان این سریال هم نشان داد که باید منتظر فصل سوم آن نیز بود.

بی‌توجهی سازندگان سریال‌های تلویزیونی نسبت به تکمیل این آثار، توهین به شعور و سلیقه هنری مخاطبان است

در هفته‌های اخیر هم شایعات فراوانی درباره ساخت فصل سوم این سریال با حضور بازیگران و حتی نویسندگان جدید منتشر شد.

درهمین ارتباط اخیراً مهدی فرجی تهیه‌کننده این مجموعه در گفتگویی با اشاره به اینکه وضعیت ساخت فصل سوم این سریال هنوز نامشخص است، گفت: هیچ فردی به عنوان فیلم‌نامه‌نویس به گروه نویسندگان مجموعه «نون.خ» اضافه نشده است و اخباری که پیرامون نگارش فیلمنامه توسط بهرام توکلی یا افراد دیگر منتشر می‌شود صحت ندارد.

وی اظهار کرد: ما در حال بررسی شرایط ساخت ادامه این پروژه هستیم زیرا به دلیل گسترش ویروس کرونا شرایط ساخت این پروژه مشخص نیست و باید ببینیم که چه زمانی می‌توان ساخت آن را آغاز کرد.

 بی‌توجهی به سرنوشت سریال و توهین به مخاطب همچنان منتظر!

با وجود این که اکثر پروژه‌های تلویزیونی در چند ماه اخیر وارد پروسه تولید شده‌اند تهیه‌کننده «نون.خ» از وضعیت نامشخص فصل سوم آن خبر داد. فصلی که به نوعی باید پایان قصه فصل دوم را هم درخود داشته باشد.

به‌نظر می‌رسد سازندگان این مجموعه‌های تلویزیونی دغدغه چندانی برای تکمیل این آثار نداشته باشند. در این میان آنچه رخ می‌دهد توهین به مخاطبان و بی‌توجهی به تعهد سازندگان یک اثر نسبت به بینندگان است.

در زمان تولید این دو مجموعه، هم روابط عمومی معاونت سیما و هم روابط عمومی خود سریال‌ها از همه توان و ابزارهای لازم برای جلب نظر مخاطبان بهره می بردند. اکنون و درشرایطی که افکار عمومی به دنبال دانستن فرجام سریال‌های تلویزیونی است با سکوت خبری مواجه می‌شود. سکوتی که گویا به این زودی به پایان نخواهد رسید. 

 فصل‌هایی که هیچ‌گاه از راه نرسید!

اما علاوه بر این سریال‌ها که روند داستانی آنها ناتمام مانده و باید در فصل‌های بعدی ادامه پیدا کند، تولید فصل‌های بعدی برخی از سریال‌های دیگر هم همچنان در هاله‌ای از ابهام است.

در این زمینه می‌توان به سریال‌های حکایت‌های کمال، فصل چهارم از سرنوشت و بچه مهندس4 اشاره کرد.

نکته جالب اینجاست که علی‌اکبر تحویلیان نویسنده سریال «از سرنوشت» در گفتگویی که پیش از این با خبرنگار خبرگزاری آنا داشت عنوان کرده بود که پیشنهاد ساخت «از سرنوشت ۴» به او داده شده درحال رایزنی و تعامل هستند تا در آینده نزدیک این مجموعه را جلوی دوربین ببرند.این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که هنوز فصل سوم این مجموعه که برای پخش آماده شده، رنگ آنتن را ندیده است و باید دید سرنوشت این سریال‌های دنباله‌دار به کجا ختم می‌شود.

 انتهای پیام/4104/

منبع: آنا

کلیدواژه: سریال های تلویزیونی سریال پایتخت 6 سریال نون خ سریال ها فصل سوم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۶۲۹۰۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حق انتقاد از معلمان را به رسمیت بشناسید

   عصر ایران؛ هومان دوراندیش - در یکی دو روز گذشته، که خبر شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی تهران منتشر شده، نقدهای متعددی به این اقدام وارد شده و منتقدین به درستی بر وجود خشونت فیزیکی در مدارس ایران، به ویژه در دهه‌های گذشته تاکید کرده‌اند.

   در این یادداشت در مقام تکرار این نکات درست نیستیم. هر کسی که در دهه‌های 1360 و 1370 خورشیدی در این کشور تحصیل کرده باشد، خاطرات متعددی از خشونت فیزیکی معلمان و ناظمان و مدیران دبستان‌ها و به خصوص مدارس راهنمایی و دبیرستان و بالاخص مدارس پسرانه دارد.

  البته در خانواده‌ها نیز کم و بیش اوضاع چنین بوده است. در مواجهه با کودک، آنچه قبلا "تنبیه" و لازم قلمداد می‌شد، امروزه "خشونت" و نالازم قلمداد می‌شود. به هر حال جهان در حال پیشرفت است و یکی از مصادیق پیشرفت نیز ترک روش‌های نادرست در تمامی حوزه‌های زندگی است.

  نکتۀ اصلی در این یادداشت، تداوم رویکرد غیردموکراتیک آموزش و پرورش است. در توضیح این نکته باید گفت کتک خوردن دانش‌آموزان (به ویژه دانش‌آموزان پسر) از معلمان و ناظمان و مدیران، آشکارا دلالت داشته بر اینکه فضای مدارس ایران در دهه‌های قبل، دموکراتیک نبوده. در مدرسه‌ای که آموزش از طرق دموکراتیک محقق می‌شود، دانش‌آموز را کتک نمی‌زنند.

  شاید الآن خشونت فیزیکی در مدارس کمتر شده باشد، اما شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی، معنایی ندارد جز مخالفت این نهاد با حق اظهار نظر دانش‌آموزان دهه‌های قبل دربارۀ کیفیت "آموزش" در مدارس ایران.

  به هر حال دانش‌آموزان دهه‌های قبل، درست یا غلط، نظراتی دربارۀ نحوۀ آموزش و نیز فضای حاکم بر مدارس‌شان دارند. آن‌ها ممکن است در یک برنامۀ تلویزیونی، در یک فیلم یا رمان یا تئاتر و یا در یک کتاب یا مقالۀ مطبوعاتی، دربارۀ موضوع یاد شده اظهار نظر کنند و نظرشان باب طبع مقامات آموزش و پرورش نباشد.

  شکایت از سازندگان سریال افعی، معنایی ندارد جز اینکه "دانش‌آموزان دیروز" فاقد حق اظهار نظر مخالف و انتقادی دربارۀ فضای مدارس در دهه‌های قبل هستند. اگر رفتار انتقام‌جویانه‌ای که در سریال افعی تهران نمایش داده شد، در یک رمان پرخواننده یا یک نمایش پربیننده هم پیش روی مردم قرار می‌گرفت، لابد آموزش و پرورش از نویسندۀ آن رمان و از سازندگان آن نمایش انتقاد می‌کرد و خواستار جمع‌آوری رمان از بازار کتاب و ممانعت از ادامۀ اجرای آن نمایش می‌شد.

  منطق حاکم بر شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی تهران، چنین اقتضایی دارد. یعنی اگر کسی یا یک اثر هنری، مخاطبان قابل توجهی داشته باشد و به نحوی از انحاء انتقادی رادیکال را متوجه فضای مدارس ایران - ولو مدارس سی چهل سال قبل – کند، سر و کارش با شکایت آموزش و پرورش است.

  در شکایت آموزش و پرورش به رفتار توهین‌آمیز با معلم اشاره شده. بله، رفتاری که در سریال افعی تهران با آن ناظم مدرسه شد، توهین‌آمیز بود. ولی آن رفتار برآمده از خشمی موجه بود. کسی در نوجوانی مکررا از ناظم مدرسه‌شان کتک خورده و اکنون در میان‌سالی به حق از او خشم‌گین است و نتوانسته بزرگوارانه رفتار کند و انتقام گرفتن و عقده‌گشایی را به نادیده گرفتن و بخشیدن ترجیح داده.

شخصیت عقده‌ای و انتقام‌جو، قاعدتا شخصیتی نیست که اخلاقا مورد تایید باشد. بنابراین اگر فیلم‌ساز کسی را چنین ترسیم کرده، لزوما در مقام دفاع از او نبوده (که تحت درمان روان هم قرار دارد). فقط هشدار و تذکار داده که خشونت، نفرت می‌آفریند و کسی هم که سرشار از نفرت باشد، بعید نیست چنین کینه‌توز و انتقام‌جو از آب درآید. و دقیقا به همین دلیل، معلمان باید مراقب رفتارشان باشند.

  نکتۀ مهم‌تر اما عدم تساهل آموزش و پرورش در قبال "توهین" است. همان طور که مقامات آموزش و پرورش انتظار دارند "دانش‌آموزان دیروز" در قبال خشونت فیزیکی معلمان متساهل باشند و سخت نگیرند، خوب است که نهاد آموزش و پرورش هم کمی تمرین تساهل کند و از کنار چهار تا "توهین" بزرگوارانه عبور کند.

 نمی‌توان با دیگران سخت بگیریم و با خودمان آسان. اگر انتظار داریم دیگران از کنار خطاهای ما به آسانی بگذرند، بد نیست خودمان هم از کنار خطاهای دیگران آسان بگذریم. اگر انسان کتک‌خورده حق ندارد کینه‌توز و انتقام‌جو باشد، نهاد توهین‌دیده نیز نباید کینه‌توز و انتقام‌جو باشد.

 پس نکتۀ اصلی در این نوشته این بود که آموزش و پرورش در دهه‌های قبل چنانکه باید و شاید مانع خشونت فیزیکی کارمندانش (معلم و ناظم و مدیر) نبوده و همین به شکل‌گیری فضایی غیردموکراتیک در مدارس ایران منتهی شده بود، اکنون نیز حق انتقاد از آن فضای آموزشی را برای کسانی که در آن مدارس درس خوانده‌اند قائل نیست. چنین رویکردی بی‌تردید غیردموکراتیک است.

 اما نکتۀ جالب در شکایت آموزش و پرورش، درخواست توقف پخش سریال افعی تهران است. یعنی این نهاد خواستار اشد مجازات شده؛ مجازاتی که اعلاوه بر سازندگان، شامل حال بینندگان این سریال هم می‌شود.

 معلوم نیست چرا ما هر کسی را که مجرم یا خاطی می‌دانیم، تمایل داریم اشد مجازات را نصیبش کنیم؟ آیا همین تنبیه‌طلبیِ شدید و غلیظ، مبنای برخوردهای سخت با دانش‌آموزان خاطی در دهه‌های 60 و 70 نبوده؟ آن‌جا هم انگار اشد مجازات، یعنی تنبیه فیزیکی، شامل حال خاطیان می‌شد.

مرحوم پوراحمد یک بار در مجلۀ فیلم دربارۀ مشکلات فیلم‌سازی در ایران نوشته بود وقتی می‌خواهیم فیلمی بسازیم، فیلم‌نامه‌اش را بسیاری از نهادهای غیرسینمایی نیز باید بخوانند. مثلا اگر فیلم دربارۀ یک پلیس یا قاضی یا معلم باشد، فیلم‌نامه را نیروی انتظامی یا قوۀ قضاییه یا آموزش و پرورش باید تایید کنند.

  پوراحمد سپس افزوده بود حتی وقتی یکی از سکانس‌های فیلمت در یک کله‌پاچه‌فروشی می‌گذرد، طباخ محترم ابتدا باید فیلم‌نامه را بخواند تا اگر با آن موافق بود، اجازه دهد آن سکانس را در طباخی‌اش فیلمبرداری کنیم!

  پوراحمد البته مزاح کرده بود ولی اصل حرف این است که چرا آموزش و پرورش باید حتما از فیلمی که چند سکانس هم دربارۀ مدارس و معلمان دارد، رضایت داشته باشد؟ یا مثلا چرا پرستاران باید از فیلم شوکران راضی باشند؟ چرا کرمانی‌ها باید از فیلمی که یک سکانس‌اش هم دربارۀ کرمان است رضایت داشته باشند؟

  واقعیت این است که در فرهنگ ما "تحمل نقد" بسیار پایین است و هر کسی به هر نحوی نقد شود، فی‌الفور مدعی می‌شود به او توهین شده و حق دارد که شکایت کند و مانع ساخت یا پخش یک فیلم یا سریال شود.

   اینکه هر چند وقت یکبار مردم این شهر یا آن استان خون شان به جوش می‌آید که در فلان فیلم یا سریال به ما توهین شده، به خوبی نشان می‌دهد ما تا پذیرش راستین و موسع "آزادی بیان" فرسنگ‌ها فاصله داریم. و با چنین فرهنگی، جالب است که خواستار دموکراسی هم هستیم!

  البته بر مردم فلان شهر یا استان شاید ایراد چندانی نتوان گرفت، ولی از وزارتخانۀ آموزش و پرورش انتظار می‌رود که "اخلاق مراقبت" بیشتری در قبال آزادی بیان داشته باشد.  

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: از "چوب معلم گُله" تا برخورد آموزش و پرورش با "معلم خاطی"